Rolę Białej Czarownicy zaoferowano Michelle Pfeiffer, ale ostatecznie ją odrzuciła. Pod uwagę brana była Kate Winslet, a w gronie kandydatek wymieniano również Nicole Kidman.
Odtwórców ról Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji wybrano w castingu spośród 2 tysięcy kandydatów.
Brian Cox miał początkowo podkładać głos pod Aslana. Jednakże gdy z powodu zrzucenia wagi jego głos znacznie się zmienił, producenci postanowili go zastąpić.
Biała Czarownica uderza Edmunda w prawy policzek, lecz siniak jest widoczny na lewym.
Podczas sceny bombardowania Londynu niebo było zachmurzone. Jednak, gdy Piotr i Edmund wybiegali z domu widać było cienie samolotów przesuwające się nad nimi.
Pod koniec filmu Łucja daje Edmundowi eliksir, który ma uleczyć każdą ranę. Jego poważne obrażenia zostają uleczone, ale rozcięcia na wardze i twarzy pozostają.
Pani Macready przyjeżdża na stację kolejową, aby odebrać dzieci. Podczas ich rozmowy widać odbicie świateł reflektora w jej okularach. Jest to widoczne również, kiedy dzieci przybywają do domu, a pani Macready mówi, że nie można przeszkadzać profesorowi.
Kiedy Edmund rozmawia z Białą Czarownicą po raz pierwszy, kobieta daje mu ciasteczka. Chłopczyk zjada potrawę, ale ilość i wzór sproszkowanego cukru, który pozostaje na jego wargach, różni się w następnych ujęciach, w zależności od kąta kamery.
Kiedy Piotr znajduje notatkę o uwięzieniu Pana Tumnusa, ściąga ją ze ściany, rozpruwając przy tym górną krawędź papieru. W następnym ujęciu jednak kartka jest znowu cała.
Kiedy Łucja po raz pierwszy weszła do Narnii, widzi latarnię i dotyka jej lewą ręką, wtedy słyszy czyjeś kroki w zaroślach i widzimy ujęcie dziewczynki z daleka, ale teraz dotyka latarni prawą ręką. W kolejnym ujęciu znów widzimy lewą rękę Łucji na latarni.
Po wejściu do Narnii, Łucja chowając się za latarnią przed Panem Tumnusem, zostawia na niej ślady palców, które zmieniają swój kształt w kolejnych ujęciach.
Kiedy dzieci czekają na na panią Macready na stacji, przejeżdża koło nich samochód, który zostawia ślady opon na drodze. Jednak, kiedy kobieta przyjeżdża po nich, śladów kół nie widać.
Kiedy Aslan niesie Łucję i Zuzannę na swoich plecach, spiesząc się na bitwę, to choć poruszają się bardzo szybko, włosy dziewczyn nie są rozwiewane przez wiatr.
Kiedy Pan Tumnus spotyka Łucję, ilość śniegu na jego parasolu w poszczególnych ujęciach kamer różni się.
Kiedy Pan Tumnus spotyka Łucję, ze strachu upuszcza na ziemię paczki. Położenie paczek różni się w kolejnych ujęciach, szczególnie gdy widzimy scenę z góry (jedna paczka w ogóle znika).
W scenie, gdzie Łucja, Piotr i Zuzanna płynął na kawałku lodu w dół rzeki, widzimy Łucję próbującą utrzymać się na bloku lodu. W kolejnym ujęciu, widzimy Piotra trzymającego za kurtkę kogoś, kto miał być Łucją. Jakkolwiek to nie jest Łucja; osoba trzymana przez Piotra była większa niż Łucja i miała blond-brązowe włosy (co dziwniejsze, wygląda na to, że był to jakiś chłopak).
Kiedy Piotr w bitwie dźga mieczem giermków Białej Czarownicy, miecz zawsze pozostaje czysty i nigdy nie jest zakrwawiony. Rzecz jasna jest to umyślny błąd, gdyż jest to kino familijne.
Kiedy dzieci uciekają przed (jak sądzą) Białą Czarownicą, zostawiają po sobie bardzo wyraźne ślady na śniegu. Wtedy dzieci chowają się pod skarpą, rzecz jasna każdy by zauważył że ślady się urywają, ale nie w takim filmie, dla przestraszonych dzieci jest to dobra kryjówka.
Kiedy Bobry i dzieci idą wzdłuż zamarzniętej rzeki, bobry ciągną swoje ogony po śniegu, lecz w żadnym ujęciu nie widać, aby ogony pozostawiły jakikolwiek ślad. Widzimy tylko ślady łapek.
Kiedy Edmund pierwszy raz wchodzi do Narnii, upada tyłem na śnieg. W tym ujęciu płatki śniegu widoczne są również na przodzie jego szaty. W następnym ujęciu widzimy, jak chłopiec podnosi się, jednak tym razem przód jego szaty jest niepokalany.
Kiedy Zuzanna uczy się strzelać z łuku do celu, pozycja strzały różni się w zależności od ujęcia.
Edmund po rozmowie z Aslanem, na klifie, zaczyna iść do namiotów. Aslan w tle staje się nagle nieprawdopodobnie duży w stosunku do chłopca, chociaż jest dalej od obiektywu kamery.
W zamku Białej Czarownicy, kiedy Edmund rozmawia z nią o Aslanie, kołnierzyk jego koszulki raz jest widoczny ponad swetrem, a raz schowany pod nim.
Kiedy dziewczęta siedzą na plecach Aslana widać, że ekran za nimi jest płaski.
Kiedy pociąg odjeżdża ze stacji, dzieci wychylają się przez okno w drzwiach i machają mamie na do widzenia. Małe okno w przedziale obok nich jest otwarte, a z niego wystają ręce innych, machających dzieci. W następnym ujęciu nie widać jednak żadnych rąk wystających z tego okna.
Kiedy dzieci opuszczają dom Pana Tumnusa i słyszą hałasy, Piotr i Zuzanna chwytają się za ręce. W momencie gdy na horyzoncie pojawia się bóbr, dzieci puszczają swoje ręce, jednak w kolejnym ujęciu znów się trzymają i po chwili ponownie puszczają.
W scenie, gdzie Aslan zostaje wskrzeszony i Kamienny Stół pęka, widzimy Zuzannę i Łucję, które upadają od siły wstrząsu. Jeżeli przyjrzymy się dokładnie, możemy spostrzec, że Zuzanna przygotowuje się do wstrząsu. Dziewczyna wyrzuca ręce i zgina się nieznacznie w talii, chwilę przed wstrząsem.
Kiedy dzieci i bobry przybywają do obozu Aslana i widzą Oreiusa, jego ciało jest zupełnie czarne. W bitwie widać natomiast, że Oreius ma tylko czarne nogi.
Kiedy Edmund upada na śnieg, gdy niemal nie uderzyły go sanki Białej Czarownicy. Widzimy jego szlafrok, który raz jest swobodnie odwinięty, a w kolejnym ujęciu zwinięty ponad jego kolanami.
Kiedy Łucja, Edmund, Piotr i Zuzanna wypadają razem z szafy, widzimy śnieg na Edmundzie, który znika a w kolejnym ujęciu, po czym pojawia się ponownie i zmienia swój kształt drastycznie między ujęciami.
Gdy Łucja i Pan Tumnus spotykają się, po podniesieniu paczek pakunków z ziemi, pozycje paczek w ich rękach różnią się i sznur którym paczki są związane zmienia swój wygląd wielokrotnie.
W scenie, kiedy Edmund rozmawia z Piotrem, po tym, jak dowiedzieli się, że Aslan umarł, Edmund ma rozcięcie na wardze. Jednak podczas rozmowy rana znika.
Kiedy Edmund w sankach Białej Wiedźmy je ciastka. Widzimy jak trzyma smakołyk w prawej ręce, a w kolejnym ujęciu w lewej. Tak dzieje się kilka razy między scenami.
Kiedy Łucja pierwszy raz spotyka Pana Tumnusa, ona patrzy w dół, na jego nogi i widzi, że to nie są nogi człowieka, ale jelonka. Podczas tego ujęcia, Tumnus przesuwa nogi nieznacznie, jednak nie pozostawia na śniegu żadnych śladów.
Kiedy Edmund podąża za Łucją do tajemniczego pokoju, dziewczynka wchodzi do szafy i zamyka za sobą drzwiczki, jednak kiedy Edmund wchodzi do pokoju i patrzy na szafę, drzwi są wciąż otwarte.
Gdy Pan Tumnus zostaje uwięziony przez Białą Czarownicę, ma nogi skute łańcuchami. Podczas, gdy Edmund z nim rozmawia można zauważyć, że łańcuchy zmieniają swoje ułożenie, wielokrotnie, między scenami.
W scenie bitwy, gdy Edmund niszczy różdżkę Białej Czarownicy to widać, że część jej różdżki jest zrobiona komputerowo.
Scena na zamarzniętym jeziorze została nakręcona w lutym 2005 nad jeziorem Siemianówka, na północ od Puszczy Białowieskiej (Polska).
Zimowe sceny leśne kręcono w Narodowym Rezerwacie Przyrody "Skały Adrszpasko-Teplickie" (Czechy), a pozostałe w Parku Griffith w Los Angeles (Kalifornia, USA).
Scenę bitwy nakręcono we Flock Hill w Canterbury (Nowa Zelandia).
Film kręcono w studiach Henderson Valley, Hickory Avenue i Hobsonville Aerodrome w Auckland (Nowa Zelandia) oraz Barrandov w Pradze (Czechy).
Obozowisko Aslana to w rzeczywistości Elephant Rocks w Tokarahi (Nowa Zelandia).
Film kręcono nad Dunajcem i Jeziorem Siemianówka, w Górach Stołowych i Tatrach (Polska), nad Zatoką Purakaunui Bay, w górach Flock Hill i Elephant Rocks w pobliżu wsi Tokarahi, w Oamaru, Christchurch i Monte Cecilia House w Auckland (Nowa Zelandia), w Pradze i w rezerwacie Národní přírodní rezervace Adršpašskoteplické skály (Czechy), w Londynie, pałacu Kentwell Hall w Long Melford i na stacji kolejowej Highley (Anglia, Wielka Brytania).
Film zawiera jedną dodatkową scenę.
Uwaga! Dalsza treść może zawierać spoilery.
Po napisach:
Lucy próbuje ponownie dostać się Narnii poprzez szafę. Profesor Kirke mówi jej, że jeszcze kiedyś powróci do tej krainy.
Twórcy prosili o pozwolenie na sprowarzenie do Nowej Zelandii 12 reniferów które miłyby ciągnąć sanie królowej śniegu, ale Ministerstwo agrokultury i leśnictwa nie wyraziło zgody usprawiedliwiając sie "gorączką Q" na którą cierpią renifery amerykańskie i która jest śmiertelna. Zezwolono jednak na sprowadzenie do Auckland 8 wilków
Wokalistka i autorka tekstów Amy Lee należąca do popularnego zespołu Evanescence, jest wspótwórczynią ścieżki dźwiękowej do filmu. Zaoferowano jej także epizodyczną rolę w filmie, piosenkarka domaga się jednak aby jej bohaterka została uśmiercona.
Za efekty specjalne, kostiumy, rekwizyty, bronie, itp. odpowiedzialna jest nowozelandzka firma WETA, ta sama, która pracowała przy ekranizacji "Władcy Pierścieni" Petera Jacksona.
W filmie nie pojawia się ani jeden prawdziwy (żywy) lew.
Zdjęcia, w większości, były kręcone chronologicznie. Tylko końcowa scena wyjścia z szafy była nakręcona przed realizacją zdjęć plenerowych, aby dzieci pozostały nieopalone, jak na początku filmu.
Żeby przekonać Andrew Adamsona do nakręcenia filmu w Polsce, producentka Marianna Rowińska, organizowała ogniska, na które zapraszała polskich muzyków, grających na żywo.
Szukając statystów do filmu zamieszczono ogłoszenie w gazecie "The New Zealand Herald". W treści ogłoszenia było napisane, że poszukiwani są ludzie poniżej 150 cm wzrostu i powyżej 183 cm. Statystów szukano w największych miastach Nowej Zelandii - Auckland, Wellington i Christchurch przez dwa tygodnie.
Okres zdjęciowy rozpoczął się 28 czerwca 2004 roku.